Όταν μια σκηνή Γουέστερν γίνεται «περίεργη» αφορμή για μερικά «μαθήματα ζωής»… Κι ας αφορά σκηνή όπου ο ένας τουλάχιστον πεθαίνει!«Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» είναι η τελευταία ταινία Σπαγγέτι Γουέστερν της διάσημης «τριλογίας των δολαρίων» του Σέρτζιο Λεόνε και ίσως λιγότερο ενδιαφέρουσα σε σύγκριση με τις προηγούμενες, αν περιοριστούμε στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, όπως και την απόδοση του αληθινού πνεύματος της Άγριας Δύσης. Ίσως επειδή μπλέκεται στην ταινία ο Αμερικανικός Εμφύλιος, η πλοκή απλώνεται υπερβολικά και ξεφεύγει από το να αποδώσει με λιτό αλλά σαφή τρόπο την αίσθηση που επιδιώκει να αφήσει. Κάτι που ωστόσο η μουσική της ταινίας το πετυχαίνει, μιας και αποτελεί δημιουργία του Έννιο Μορικόνε, ο οποίος συνέχισε την ίδια συνταγή με τις δύο προηγούμενες ταινίες των οποίων τη μουσική επίσης επιμελήθηκε.
Στεκόμενοι, λοιπόν, στη μουσική της ταινίας και σε μία σκηνή που από μόνη της είναι ένα σκηνοθετικό κινηματογραφικό αριστούργημα, την τελική σκηνή της μονομαχίας, απομονώσαμε το συναίσθημα που παίρνουμε από τη συγκεκριμένη σκηνή. Η συγκλονιστική αυτή σκηνή διεξάγεται με φόντο ένα παλιό νεκροταφείο, διαμορφωμένο από τον χρόνο ως αρένα. Στη θέση των θεατών παρακολουθούν οι σταυροί, σαν έτοιμοι να χειροκροτήσουν όχι όμως για εκείνον που θα ζήσει, αλλά για εκείνον που θα εισέλθει στον κόσμο τους!
Οι τρεις πιστολέρο βρίσκονται αντιμέτωποι και όπως δείχνουν τα πράγματα η ζωή του καθενός κρέμεται από την ικανότητα της αντίληψής του, την ταχύτητά του, τη μπλόφα που θα προκαλεί καθείς στον αντίπαλό του και τη δεξιοτεχνία στο σημάδι.
Στο σημείο, λοιπόν, που η ζωή κρέμεται από μία κλωστή, οι αισθήσεις οξύνονται και ο χρόνος συμπυκνώνεται. Η στιγμή μοιάζει με αιωνιότητα και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από το βίωμα της ζωής. Ακριβώς αυτή την εμπειρία θελήσαμε να σκιαγραφήσουμε με το συγκεκριμένο κολλάζ, λαμβάνοντάς την ως αφετηρία για τις παρακάτω παρατηρήσεις.
Αρχικά, δεδομένου ότι ο καθένας μπαίνει στην εμπειρία αυτή αυτόματα, η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας του έχουν τη σημασία τους για το πώς θα τη βιώσει. Έτσι, στην ταινία θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το βίωμα ανάλογα με τους τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, το «είναι» των οποίων προσδιορίζεται από τον τίτλο ως κεντρικό θέμα.
Ο καλός. Είναι ο χαλαρός, ήρεμος τύπος. Μια χαλαρότητα που πηγάζει από τη σιγουριά του για τις ικανότητές του, αλλά και την προνοητικότητά του στο να λαμβάνει αποφάσεις μάλιστα συναπτές με τον κόσμο των αξιών του. Στην προκειμένη είχε ήδη αφοπλίσει τον έναν, καθώς τον είχε κρίνει ως «ανάξιο» να ασχοληθεί κανείς μαζί του κι έτσι ήταν ο μόνος που είχε έναν αντίπαλο και όχι δύο.
Ο κακός. Είναι ο διαβολικός τύπος, εκείνος που η ηθική του έχει ξεπέσει μέχρι το επίπεδο του δολοφόνου των πάντων χωρίς καμία ενοχή. Η αυτοπεποίθησή του στηρίζεται ακριβώς σ’ αυτό το χαρακτηριστικό του: το ότι είναι αδίστακτος. Γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη μονομαχία φαίνεται να κλονίζεται η σιγουριά του, καθώς το «ατού» του δεν μπορεί εκεί να πιάσει τόπο. Μάλιστα λόγω του ότι ο άσχημος του είχε δώσει σήμα για να μην ρίξουν ο ένας στον άλλον, αλλά και οι δύο μαζί να στραφούν προς τον καλό, θα μπορούσε κι αυτός να είχε έναν αντίπαλο αν η καχυποψία του δεν στεκόταν εμπόδιο για να το κάνει. Όμως κάποιος που γνωρίζει ότι τον ίδιον δεν πρέπει κανένας να τον εμπιστεύεται, έτσι κι εκείνος δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν.
Ο άσχημος. Κι ενώ υπάρχει το δίπολο καλός-κακός, ο άσχημος δεν μπαίνει σε δίπολο με κάποιον όμορφο, ίσως υπονοώντας ότι καλός και όμορφός ταυτίζονται, σε αντίθεση με το κακός και άσχημος. Ο άσχημος, λοιπόν, είναι ο ασταθής. Αυτός που την αυτοπεποίθησή του την λαμβάνει από τις περιστάσεις (ο ίδιος δεν έχει «σχήμα» θα μπορούσαμε να πούμε…). Γι’ αυτό και στη σκηνή της μονομαχίας είναι αυτός που δείχνει ότι βρίσκεται σε πανικό, ο ίδιος δεν έχει κάποιον έλεγχο, όλα θα κριθούν από τις περιστάσεις. Και εντέλει έζησε, καθώς η «ασήμαντη» παρουσία του είναι αδιάφορη ώστε να έχει λόγο κάποιος να τη σβήσει. Άλλωστε, είναι αυτός που θα χρησιμοποιηθεί ως υπηρέτης για να σκάψει για τον θησαυρό. Θησαυρό που δεν μπορεί να καρπωθεί, παρότι ο καλός του παραχωρεί το μερίδιό του, αλλά του δημιουργεί περιστάσεις-εμπόδια για να τον καρπωθεί!
Το άλλο θέμα που μας απασχολεί μέσα από το συγκεκριμένο κολλάζ, έχει να κάνει με την ίδια αυτή την εμπειρία της συμπύκνωσης. Εμπειρία που τη ζούμε μόνο σε πολύ κρίσιμες στιγμές (κυρίως όταν κινδυνεύει η ζωή μας, αν και κάποιες φορές μπορεί να συμβεί και σε άλλες εμπειρίες που υποκειμενικά θεωρούνται κρίσιμες για τον κάθε έναν). Ας αναρωτηθούμε όμως πως θα ήταν η ζωή αν η κάθε στιγμή που ζούμε θεωρούνταν «κρίσιμη» (ας πούμε και μόνο από το γεγονός ότι φεύγει και δεν ξαναγυρίζει…)! Δεν θα ήταν αυτός ένας τρόπος για να «διευρυνθεί» ο χρόνος; Δεν θα είχε έτσι μια παρουσία στη ζωή η αιωνιότητα;
#Ennio_Morricone #Duel #The_Good_the_Bad_and_the_Ugly #sergioleone #spaghettiwesternmusic #enniomorriconemusic
Για απ' ευθείας εγγραφή στο κανάλι πατήστε στο link
Музыка
Фильмы
ТВ Шоу
Категории видео
