Audio: Death In June & Les Joyaux De La Princesse - Les Cavaliers Du CrepusculeAlbum: Östenbräun (1989)
Ενώ σε μία πρώτη ανάγνωση, τα γεγονότα μπορεί να αποτυπώνονται με μία αντικειμενική εικόνα και χροιά – αυτή της κοινής αντίληψης, η αλήθεια είναι πως καθετί που συμβαίνει, δυνητικά ανοίγεται προς άπειρες κατευθύνσεις αντίληψης και ερμηνείας. Έτσι, η «κινηματογραφική» εικόνα της καθημερινής ζωής που κυλά, όπως μάλιστα και το ίδιο το βίωμα των ανθρώπων που τη ζουν, δύναται να αναδειχθεί πέρα από αυτό που στα μάτια των πολλών φαίνεται: δηλαδή μία εναλλαγή οπτικών εικόνων με ανθρώπους που συναναστρέφονται και συναλλάσσονται, αντιδρώντας μέσα στο περιβάλλον τους.
Μία διαφορετική οπτική γωνία θα μπορούσε να αφορά το ερώτημα του αν οι ήρωες-πρωταγωνιστές της επιδρούν ασκώντας τη θέλησή τους στα γεγονότα ή αν έτσι απλώς τα γεγονότα τους «επιβάλλονται», είναι δηλαδή εκείνα που δημιουργούν το πλαίσιο της δράσης και όχι τα ισχυρά, βασικά και πρωταρχικά «θέλω» των ίδιων. Πώς αναδεικνύεται η μία ή η άλλη (υπαρξιακή ουσιαστικά) πραγματικότητα; Επιλέγεται εδώ να μιλήσουμε για τη δεύτερη, καθώς από τη μία είναι αυτή που αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας και από την άλλη, δεν γίνεται να μπορέσεις να βρεις τον δρόμο προς την ελευθερία αν πρώτα δεν αντιληφθείς, δεν αναδείξεις και δεν σκιαγραφήσεις τη σκλαβιά. Για παράδειγμα, μία ιδέα για να αναδειχθεί η αποπνικτική ενέργεια που «ξερνάει» η συνηθισμένη σκλαβιά της καθημερινότητας, θα μπορούσε να είναι η εναλλαγή εικόνων της με τις εικόνες ενός βούρκου.
Η πραγματικότητα της καθημερινότητας που αφορά την αποτύπωση στον φακό κάποιων στιγμιότυπων που εδώ επιλέχθηκε, αφορά τη ζωή στο Βερολίνο στα μέσα της δεκαετίας του 1920. Δεδομένης της ιστορικής γνώσης για το τι ακολούθησε την επόμενη δεκαετία, θεωρήσαμε ότι η οπτική εικόνα μπορεί να μείνει αυτούσια, ως έχει, και η πραγματικότητα της σκλαβιάς να αναδειχθεί από τον ήχο. Έναν ήχο που σε συνδυασμό με την εικόνα και τη γνώση του τι επακολούθησε, να δημιουργεί ένα τρομακτικό σύνολο: την αίσθηση της φρίκης που υποβόσκει και υποθάλπεται. Πόσο μάλλον, όταν ο δημιουργός της σύνθεσης αυτής (όπως και το σύνολο σχεδόν του ρεύματος στο οποίο αυτός εντάσσεται) δεν μας κρύβει, μέσα από τις δουλειές του, τη συμπάθεια που έχει σε ιδεολογικούς-πολιτικούς χώρους του μεσοπολέμου, οι οποίες οδήγησαν χώρες και λαούς στον όλεθρο.
Όπως υποθέτουμε ότι γίνεται κατανοητό, η πρόθεσή μας δεν εξαντλείται, και μάλιστα κυρίως δεν αφορά, το αισθητικό κομμάτι. Έχει να κάνει με την κοινή ανησυχία για τα ιστορικά γεγονότα που σήμερα, στη δική μας πραγματικότητα, έπονται. Και με τον τρόπο μας να επισύρουμε την προσοχή στη δράση. Εννοούμε, στο να αντιληφθούμε ότι ο δικός μας καθημερινός βούρκος συνδέεται με τα γεγονότα που υφαίνονται. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο της δράσης: το να δει κανείς τον εαυτό του ως μία μαριονέττα. Κι από εκεί κι έπειτα να σταθεί όρθιος και να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα αυτής της κατάστασης και ακόμα πιο πέρα, να γίνει κύριος των επιλογών και των αποφάσεών του. Ίσως να φαίνεται λίγο, όμως αν σκεφτεί κανείς αυτό που τώρα υπάρχει – μία ατελείωτη απάθεια και γκρίνια για το «πώς έχει γίνει η ζωή», τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι το κάθε μικρό, αλλά απαραίτητο, βήμα, είναι μία μεγάλη υπόθεση.
Музыка
Фильмы
ТВ Шоу
Категории видео
