#romeoandjuliet #atimeforus #ninorota #hussey #ripΠολλά έχει να διαβάσει κανείς για τον μυθιστορηματικό έρωτα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και την προσπάθεια εξήγησης των αιτιών της τραγικής κατάληξης, όπως για παράδειγμα τα δυσμενώς διακείμενα άστρα των δύο εραστών τα οποία είχαν προδιαγράψει την τραγική μοίρα τους, οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής που έγραφε ο Σαίξπηρ, ο παράφορος χαρακτήρας του Ρωμαίου που οδήγησε τα γεγονότα στην τραγική κατάληξη ή η έφεση των ηρώων προς την καταστροφή και τον θάνατο κ.ο.κ. Ας πούμε, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για έργο της εποχής του ρομαντισμού, η γνώση αυτή μας δίνει ιδέα για το ψυχολογικό πλαίσιο όπου η έντονη συναισθηματικότητα εξαίρονταν. Έλα όμως που ακόμα κι αν η δημιουργία έλαβε χώρα εντός συγκεκριμένων συνθηκών και αξιών, η ιστορία παρέμεινε στον χρόνο ως το απόλυτο σύμβολο της αγάπης μεταξύ δύο εραστών και οι μορφές τους φαντάζουν αρχετυπικές! Ή επίσης, αρκούν οι ψυχολογικές αναλύσεις για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα ώστε να εξηγήσουν την επιλογή του θανάτου; Όλα αυτά μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από την περιφέρεια και να μην διεισδύουν στο κέντρο της ψυχικής κατάστασης.
Ο,τιδήποτε αποκτά στον ψυχισμό των ανθρώπων τη δύναμη που έλαβε η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, δεν μπορεί παρά να αγγίζει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη και επιθυμία. Στην προκειμένη, η επιθυμία που προσωπικά αναγνωρίζω είναι εκείνη της υπέρβασης του θανάτου (και όχι η αποδοχή του…). Είναι καθαρά ανθρώπινη κατάσταση πως ο θάνατος ο οποίος επιλέγεται για ένα ιδανικό, αποτελεί κίνηση που υπερβαίνει εντέλει τον θάνατο! Άλλωστε είναι αλήθεια πως έχουμε δεχτεί ότι η ανθρώπινη φύση χαρακτηρίζεται από τη συνεχόμενη υπέρβαση του εαυτού της! Κι ότι ενώ από τη μία ο άνθρωπος, ως μέρος του ζωικού βασιλείου, υπόκειται στην αδήριτη αναγκαιότητα των ενστίκτων, από την άλλη είναι το μόνο είδος που μπορεί να τα υπερβαίνει. Υπερβαίνοντας λοιπόν το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης, υπερβαίνεις τη ζωώδη φύση σου!
Ποιο ιδανικό στην ιστορία αυτή είναι εκείνο που φαντάζει να όπλισε τους δύο εραστές; Πιστεύω το ιδανικό της παντοτινής αφοσίωσης (μη εγκατάλειψη, κάτι που σχετίζεται με την πνευματική κατάσταση –συναίσθημα;– της πίστης) και της μη προδοσίας. Πρόκειται για μια λαχτάρα καθαρά πρωταρχική και περισσότερο γνωστικά ανεπεξέργαστη από τις βαθιές άλλες ανθρώπινες λαχτάρες. Εννοώ ότι ενώ η ανθρωπότητα, κατά το μέρος της ιστορίας της, έχει χύσει αμέτρητο μελάνι και σκέψη για ζητούμενα όπως η ένωση με τον Θεό ή επίσης (πιο πρόσφατα συγκριτικά) η λαχτάρα της ελευθερίας, από την άλλη το πρωταρχικό συναίσθημα της ακατανίκητης έλξης για ένωση με ένα άλλο πλάσμα έχει μείνει περισσότερο απ’ έξω από τις γνωστικές αναλύσεις. Αν και προφανώς έχει παίξει τον ρόλο του σε αυτό η χριστιανική ηθική με τον φόβο της ταύτισής του με το αμάρτημα της λαγνείας, από την άλλη ίσως επίσης να μας φαίνεται περισσότερο ακατανόητο, ίσως ακόμη περισσότερο παντοδύναμο, ή ίσως και απλώς να μην θέλουμε να το αναλύσουμε περισσότερο επειδή μας φαίνεται πιο σαγηνευτικό και υπάρχει ο φόβος ότι το «μικροσκόπιο» θα διώξει τη μαγεία. Μια ωραία ιδέα παρά ταύτα γι’ αυτό μας δίνει ο μύθος του έρωτα και της ψυχής. Εγκαταλείποντας το πλάσμα που ένιωσες ως «αδερφή ψυχή», που η παρουσία του σε έκανε να ξεχάσεις ό,τι άσχημο από τη ζωή και η ομορφιά έλαμψε μπροστά στα μάτια σου, το πλάσμα που η παρουσία του σε οδήγησε στο μαγικό κομμάτι της ζωής και μαζί του ένιωσες ολόκληρος, ένιωσες ένα με τη ζωή, εγκαταλείποντας το πλάσμα αυτό εγκαταλείπεις στην ουσία τον εαυτό σου, το πιο φλογερό κομμάτι του, τη δική σου ψυχή. Ποια επιλογή λοιπόν από όλες μοιάζει πιο κοντά στη ζωή; Επίσης, στην ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας βλέπουμε τα δύο παιδιά, αφημένα στη φλόγα των συναισθημάτων τους, να ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης. Τι περισσότερο θα σκόρπιζε τα σκοτάδια του φόβου της προδοσίας απ’ την επιλογή της πίστης σε μια αίσθηση απόλυτης αφοσίωσης; Σε μια βαθύτατη αίσθηση ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε χωρίσει από το αγαπημένο σου πλάσμα, μέχρι ακόμα ούτε κι ο θάνατος;
Ο τίτλος που δώσαμε «A time for us – the time when happiness will be taken for granted…” έχει να κάνει με την πραγματικότητα που με τον άλφα ή βήτα τρόπο εξακολουθεί ακόμα να υφίσταται, ότι η ανθρωπότητα δεν έχει «εξελίξει» τον εαυτό της έτσι ώστε να του επιτρέπει να αφήνεται, να ζει, να χαίρεται και να μοιράζεται τις βαθιές του λαχτάρες με τον τρόπο που στον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο εκδηλώνονται. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε (κάποιες) πραγματικές ιστορίες ή μυθιστορηματικά πρόσωπα που προκειμένου να επιλέξουν αυτή την πλευρά της ζωής (να λάμψει έστω για ένα τελευταίο λεπτό…), να είναι αναγκασμένα ταυτόχρονα να αρνηθούν εντέλει τη ζωή. Λυπηρό, σπαραχτικό πιο ορθά, αλλά ας μην αφήσουμε να χαθεί από τον ορίζοντά μας η πραγματικότητα ότι από τη στιγμή όμως που είμαστε άνθρωποι, η δυνατότητα και το μέλλον παραμένουν ανοιχτά…
Για απ' ευθείας εγγραφή στο κανάλι πατήστε στο link
Музыка
Фильмы
ТВ Шоу
Категории видео
