Σε κάθε απεικονιζόμενη δυστοπία η ζωή σε επιφυλακή είναι το τίμημα που πληρώνει εκείνος που θα θελήσει να δραπετεύσει. Επιλογή απαραίτητη πάντως ώστε να μείνει κανείς ζωντανός και να δει από εκεί και πέρα τι θα κάνει για να το σκάσει και πώς θα χτίσει το νέο κόσμο που θα ανοιχτεί έπειτα μπροστά του. Η εναλλακτική είναι η λήθη μπλεγμένη μέσα στα καθημερινά καθήκοντα και τις δραστηριότητες που σε κάθε καιρό ενδείκνυνται ως μέρος κουλτούρας. Δραστηριότητες που πάντοτε συνδέονται με αυτό που το εκφράζουμε ως «εικονική πραγματικότητα» και ανά εποχή ξεδιπλώνεται κατά τη «φύση» της οντολογίας που έχουμε δημιουργήσει, έχοντας όμως κοινό γνώρισμα τον αλλοτριωμένο άνθρωπο. Στον καιρό μας είναι κυρίαρχες οι εικόνες οι οποίες προβάλλονται μέσα από τις οθόνες των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Στον κόσμο τους περνάμε, ταυτιζόμαστε με τους εικονικούς ήρωες, αφήνοντας έτσι τη λήθη να κατακλύσει την προσωπική μας ύπαρξη —με την ταύτιση σκοτώνουμε ο,τιδήποτε δικό μας, την αλήθεια μας. Και φυσικά η εσωτερική πραγματικότητα δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την εξωτερική-κοινωνική. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ψυχολογία και κοινωνία, προσωπικό και συλλογικό ασυνείδητο βρίσκονται σε σχέση διαλεκτική και το ένα ενσωματώνει το άλλο, ώστε δημιουργούνται βρόγχοι αλληλλοεπικαλυπτόμενοι. Γι’ αυτό και είναι τόσο μα τόσο δύσκολο το να μπορέσει κανείς να συλλάβει και να συνειδητοποιήσει το βίωμα της αλλοτρίωσης, αυτή την αλήθεια και πραγματικότητά μας.Στη σημερινή, λοιπόν, κοινωνία (να βάλουμε και τον προσδιορισμό Δυτική, για να είμαστε πιο ακριβείς, παρόλο που μέσω της επιχειρούμενης διακηρυγμένης παγκοσμιοποίησης καλύπτει το σύνολο του λεγόμενου –κατά τους Δυτικούς πάντα– «πολιτισμένου» κόσμου) η εξουσία που εκπροσωπείται από την άρχουσα τάξη και όλους όσους εκείνη βολεύεται να τους αφήνει περιθώρια (μεγάλα ή και μικρότερα) να μετέχουν στη διανομή των «κερδών» της, έχει βρει τρόπο να επιβάλει ένα συνεχώς διευρυνόμενο πανοπτικόν, μέσω του οποίου ελέγχει τις ζωές και τις συνειδήσεις μας. Ο τρόπος είναι τέτοιος ώστε η ίδια η ενέργεια βρίσκεται έξω από τον ορίζοντα της αντίληψής μας και απλώς ο ψυλλιασμένος βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού και αποπροσανατολισμού καθώς αμφισβητεί και αρνείται τον γενικό και επιβαλλόμενο δικό τους. Δυστυχώς από την αφύπνιση της υποψίας ως το ξετύλιγμα του κουβαριού που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθο, η διαδρομή είναι μεγάλη, δύσβατη και με εκπλήξεις. Κι εκεί είναι που πολλοί δεν ξεκολλάν ποτέ από την αφετηρία της πρώτης αμφισβήτησης, ώστε να βγουν στο δρόμο, να τον περπατήσουν, για να γνωρίσουν το τι πράγματι «παίζει» εκεί έξω. Ουσιαστικά μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, στην «ασφάλειά» τους, απλώς να πλάθουν «κατηγορητήρια», χωρίς συνοχή και σύνδεση κριτική με τα γεγονότα. Αποτέλεσμα εντέλει να μην «απειλούν» κανέναν από τους πάνω, αλλά χωρίς να το αντιλαμβάνονται να στρέφονται κατά του εαυτού τους και των υπόλοιπων εξουσιαζόμενων. Κι αυτό αφενός επειδή θεωρούν πως κάνουν «επανάσταση» άρα εξαντλείται το χρέος τους απέναντι στον εαυτό και στον συνάνθρωπό τους και αφετέρου επειδή τα βάζουν με λάθος αντίπαλους ή/και για λάθος λόγους.
Η περιγραφή δεν αφορά κάτι άλλο από το νέο, μοντέρνο, σύγχρονο φασισμό. Ένα κοινωνικό καθεστώς (με την αντίστοιχη «ανθρώπινη φύση» που έχει ενσωματωθεί στα προσωπικά αντανακλαστικά) το οποίο στην ουσία του είναι δυστοπικό, δίχως όμως τη δυνατότητα αναγνώρισης του χαρακτήρα του από εκείνους που τους εξουσιάζει (τουλάχιστον όσο κανείς δεν παίρνει το ρίσκο να σπάει κάθε φορά τα μπλόκα των περιφερικών «περιπόλων»). Ας μη ξεχνάμε πάντως ότι ποτέ η πραγματικότητα δεν κύλησε αλλιώς —πάντα οι κοινωνίες βρίσκονταν εγκλωβισμένες στις δημιουργημένες από τις άρχουσες τάξεις πραγματικότητες. Ως τη στιγμή που κάτι αλλάζει, κάτι σπάει, κάτι κυλάει μπροστά! Κι ως την επόμενη και την επόμενη και την επόμενη και την κάθε επόμενη στιγμή που το αρχικό λιθαράκι θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει, ώσπου να γίνει ο βράχος που θα γκρεμίσει τον παλιό κόσμο!
Το βίντεο περιλαμβάνει σκηνές από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη «Πρωινή Περίπολος», του 1987, οι οποίες συνοδεύουν ένα ταιριαστού ύφους και οπτικής τραγούδι των Molchat Doma, του αγαπημένου μας post-punk γκρουπ από τη Λευκορωσία. «Kletka» προφέρεται στ’ Αγγλικά ο τίτλος του τραγουδιού, από τον δίσκο “Etazhi», του 2018. Μια λέξη που μια από τις σημασίες της στη γλώσσα τους είναι «κελί». Εδώ πάντως, στην ενσωμάτωση των στίχων, μείναμε πιστοί στη μετάφραση που έχουν συμπεριλάβει οι ίδιοι στο επίσημο βίντεο-κλιπ του τραγουδιού, όπου το «kletka» αποδίδεται ως «stairwell», δηλαδή κλιμακοστάσιο.
#Molchat_Doma #Kletka #Morning_Patrol #Πρωινή_Περίπολος #Молчат_Дома #Клетка
Για απ' ευθείας εγγραφή στο κανάλι πατήστε στο link
Музыка
Фильмы
ТВ Шоу
Категории видео
