
ทุกอย่างกลายเป็นเงา...ที่คอยไล่ล่ากู
เสียงของใจ...มันเบาลงทุกนาที
เหมือนถูกกลืนหายไป…ในหลุมดำของชีวิตคนทั้งโลกยังหมุน แต่กูหยุดอยู่ตรงนี้
ในความมืด...ที่ไม่มีแสงจะพาออกไปในโลกที่ไม่มีไฟ กูยังยืนอยู่ตรงนี้!
แม้หัวใจกำลังพัง กูก็จะไม่ล้ม!
ในวันที่ใคร ๆ ทิ้งให้กูเดียวดาย
กูจะกลายเป็นแสงเอง แม้ต้องสว่างท่ามกลางความตาย!ทุกคำพูดเหมือนตอกตะปูลงใจ
ทุกรอยแผลคือหลักฐานว่ากูยังหายใจ
ถ้าความเจ็บคือราคาของการอยู่รอด
กูก็พร้อม…จะจ่ายมันจนหมดแม้จะไม่เหลือใคร แต่กูยังมี “กู”
ในเงามืด...ที่เคยกลัว วันนี้มันกลัวกู