Harald Fairhair - Norway’s High King (Old Norse Song)

Подробнее о видео

Here is another song I wrote and performed in Old Norse for the Sagas in Song series, based on Snorri Sturluson’s Saga of Harald Fairhair in Heimskringla. The song recounts Harald’s motives and experiences in uniting Norway under one king for the first time - and why he gained the nickname he did!

Please subscribe if you’d like to see more!

The picture is a photo of a statue of Harald Fairhair, "Haraldshaugen", in Haugesund, Norway, taken by Harald Nordbakken.

Follow me on Spotify (The Skaldic Bard):

If you'd like to support my work, you can do so here: . Thank you for your kindness.

Please do not redistribute my work without permission. Feel free to email me with any inquiries!

Lyrics:
Haraldr Hálfdanarson var mǫgr, er hann tók konungdóm.
Lagði at velli konunga þá, er girndusk fylkis hans.
Eignaðisk hann allan inn nǫrðra hlut Vingulmerkr.
Vá Gandálf konung ok tók ríki allt suðr til Raumelfar.

Vildi taka til frillu sér Gyðu Eiríksdóttur fríðasta.
En svarar hon: “Vilk ei taka mann, er hefir nǫkkur fylki til forráða.”
“Fyrir mínar sakir skal konungr sá leggja undir sik Noreg allan.”
“Því at þá þykki mér, at hann mega heita þjóðkonungr norðmanna.”

Er hann frá svar hennar Gyðu, sagði “Þess strengi heit ek,
at ek aldrigi skal skera hárit á mér né kemba,
fyrr en ek eignask Noreg, en deyja at ǫðrum kosti”.
Þeir Guthormr frændi samna liði miklu ok fara í stríð.

Norðr um Guðbrandsdali fóru ok leituðu konunganna.
Var í þann tíma margr hǫfðingi í Noregi, landsmenn, útlendir.
Þeim, er sik hneigja vildu honum, vildi hann gefa ríki mikit,
en þá, er stóðu í móti honum, þá vildi hann leggja at velli.

Með berserkjum hans gekk hann um Orkadal ok Naumdal.
Konungar þeir svǫru trúnaðareiða eða bana fengu.
Þá átti Haraldr í Gauladal átta orrostur,
ok at felldum átta konungum eignaðisk allan Þrándheim.

Konungar þeir á Mæri ok Raumsdǫlum þorðu standa í móti.
Hittusk þeir Harald við Sólskel, en hann lagði liðit at velli.
Konungar þeir fengu ok bana, var þar mannalát mjǫk mikit.
Sǫlvi klofi, er var sonr Mærakonungs, hann kómsk undan.

Sǫlvi þorði herja um Norð-Mæri ok drepa Haralds menn.
Bað konung Arnvið á Sunn-Mæri ok Auðbjǫrn í Firðafylki liðs.
“Rísum upp móti Haraldi, munum vér þá hafa gnógan styrk.”
“Betr kosti er sá at deyja en gerask undirmaðr hans!”

Haraldr var norðan kominn ok fyrir Sólskel hitti hann þá.
Kom berserkjagangr á Harald ok hann gekk fram á rausn á skipinu.
Barðisk snarpliga ok menn á skipi Arnviðar hrukku aftr til siglu.
Arnviðr ok Auðbjǫrn fellu báðir ok hann lagði undir sik fylki.

Um Gautlǫnd fór Haraldr konungr víða ok sigr hafði. (tveim megin elfarinnar).
Lagði hann land allt undir sik fyrir norðan elfina,
ok fyrir vestan Væni ok Vermaland allt var einvaldr.
En starf it stœrsta lá fyrir: skyldi berjask við Hafrsfjǫrð.

Konungar af Hǫrðalandi, Rogalandi, Ǫgðum ok Þelamǫrk
allir stóðu í móti honum, þeir lǫgðu inn til Hafrsfjarðar.
Haraldr ok berserkir urðu óðir ok hlupu af skipi til skips.
Varð orrosta hǫrð, mannfall mikit, en hann Haraldr hafði sigr.

Fekk hann enga mótstǫðu, Noregr hafði þjóðkonung.
Ríkismenn margir flýðu fyrir honum Haraldi.
Fóru til Hjaltlands ok fundu ok byggðu Ísland ok Færeyjar.
En aðrir gerðusk menn hans ok byggðu Noreg með honum.

Minntisk hann þess, er mærin sú hafði mælt til hans fyrir lǫngu.
Efnt hafði hann sína heitstrenging ok tók hana Gyðu til konu.
Þjóðkonungr lét skera hár sitt, var óskorit vetr tíu.
Fekk hann it mesta sannnefni, var kallaðr Haraldr hárfagri.